Pyramus ve Thisbe, yasak aşkın en trajik hikâyelerinden biri olarak kabul edilir ve Shakespeare’in Romeo ve Juliet’ine ilham veren mitlerden biridir.
Hikâyenin Kökeni
Bu efsane, Ovid’in “Dönüşümler” adlı eserinde anlatılır ve Babil’de geçer. Pyramus, şehrin en yakışıklı delikanlısı, Thisbe ise en güzel kızıdır. Ancak aileleri, onların aşkına karşı çıkar ve evlerini ayıran kalın bir duvar örer. İki genç, bu duvardaki küçük bir çatlak sayesinde birbirleriyle gizlice konuşur ve aşklarını yaşatır.
Trajik Son
Bir gece, Ninos’un mezarı yanındaki dut ağacının altında buluşmaya karar verirler. Thisbe önce gelir, ancak kanlı ağzıyla su içmeye gelen bir dişi aslanı görünce korkup kaçar. Kaçarken pelerini düşürür ve aslan, onu parçalar. Bir süre sonra gelen Pyramus, kanlı pelerini görünce Thisbe’nin öldüğünü sanır ve büyük bir üzüntüyle kendi kılıcıyla canına kıyar. Thisbe geri döndüğünde Pyramus’u ölü bulur ve aynı kılıçla kendini öldürerek ona kavuşur.
Kültürel Etkisi
Bu hikâye, yasak aşk ve trajik son temalarıyla edebiyat ve sanatta büyük etki yaratmıştır. John William Waterhouse’un resimleri ve Shakespeare’in eserleri, bu mitin yankılarını taşır. Ayrıca, karadut ağacının meyvelerinin kırmızı olmasının bu trajik olaydan kaynaklandığına inanılır.
Gerçekten de zamansız bir aşk hikâyesi
Pyramus ve Thisbe, yasak aşkın en trajik örneklerinden biri olarak kabul edilir ve karakterleri, mitolojide derin semboller taşır.
Pyramus
Babil’in en yakışıklı delikanlısı olarak tanımlanır.
- Cesur, romantik ve tutkulu bir karakterdir.
- Ailesinin yasaklarına rağmen Thisbe’ye olan aşkını sürdürmek için her yolu dener.
- Yanlış anlaşılma sonucu kendi kılıcıyla canına kıyar, bu da onun trajik kahraman kimliğini pekiştirir.
Thisbe
Babil’in en güzel kızı olarak bilinir.
- Ailesinin yasaklarına rağmen Pyramus’a olan sevgisini korur.
- Cesur ve kararlı bir yapıya sahiptir; buluşma noktasına ilk gelen odur.
- Pyramus’un öldüğünü gördüğünde, aynı kılıçla kendini öldürerek ona kavuşur.
Diğer Unsurlar
Duvar: İki sevgiliyi ayıran fiziksel ve sembolik bir engel olarak görülür. Aşklarının gizli kalmasına neden olur.
Dut Ağacı: Hikâyenin sonunda meyveleri kırmızıya döner, çünkü Pyramus’un kanı ağacın köklerine akar. Bu, aşkın kalıcı izlerini temsil eder.
Aslan:Thisbe’nin kaçmasına neden olan vahşi doğanın bir sembolü olarak görülür. Aynı zamanda kaderin acımasızlığını simgeler.
Bu karakterler, Shakespeare’in Romeo ve Juliet’ine ilham veren trajik aşıklar olarak edebiyat ve sanatta büyük etki yaratmıştır.