Datça - Marina
TATYOS EFENDİ
Gam-zedeyim Deva Bulmam...
Tüm şarkıların bir hikayesi vardır. Şarkılar, kendisini
severek dinleyen her gönülde gizli kalmış bir aşk hikayesini çağrıştırır.
Gamzedeyim Deva Bulmam şarkısı da bu tür şarkılardan biridir.
Hikâyenin kahramanı Kemani Tatyos Efendidir. 1858 yılında
İstanbul’da doğmuş Türk musikisine bestekâr, güftekâr olarak 50 ye yakın eser
bırakmış, ömrü yokluk içinde geçen, öldüğünde kilise defterine ‘Tatyos, 1913
Çalgıcı’ olarak kaydı yapılan bir keman virtiözü…
Tatyos pek konuşkan biri değilmiş. Onun ne düşündüğünü neler
hissettiğini okuyabilen anlayabilen birkaç arkadaşı, dostu varmış. Koltuğunun
altında kemanı, tütünden sararmış bıyıkları, çökmüş avurtları, uykusuzluk ve
aşırı içkiden kan çanağına dönmüş göz çukurları ile hayatın yükünü omuzlarında
taşıyan, çocukluğundan beri dilini gönlüne hapseden ruhuyla ancak kemanıyla
anlatacaklarını anlatan, önceleri düğünlerden kıt kanaat geçimini temin eden
daha sonra Galata’daki Pirinççi gazinosundaki hayatı ve yaptığı besteler,
semailer, peşrevlerle tanınmış ve İstanbul’un dört bir yanında düzenlenen fasıl
heyetlerinde Tatyos Efendinin eserleri çalınır olmuş.
Tatyos Efendinin en yakın iki dostu yazar, gazeteci, besteci
Ahmet Rasim Bey ve gazinodan arkadaşı kemençeci Vasili’dir. Bir akşam
Beyoğlu’ında Ahmet Rasim, Vasili ve Tatyos Efendi ‘Ehl-i aşkın neşvegah-ı
kuşe-i meyhanedir’ ile başlattıkları musiki meşki ‘Bilsen ne bela geçti şu
biçare serimden’ semaisiyle devam etmiş Tatyos Efendi gece boyunca kemanı
elinden hiç bırakmamış. ‘Mâni oluyor halimi takrire hicabım’ gibi içli
şarkıları peş peşe döktürmüş.
Gece nihayete ererken meyhanede birkaç müşteri ve
sandalyeleri toplayıp yerleri süpüren birkaç çocuktan başka kimse kalmamışken
Vasili ve Ahmet Rasim Bey’de tam gitmeye hazırlanırken Tatyos Efendi kemana
uzanmış sanki saatlerdir içen ve çalan o değilmiş gibi kemanı omuzuna
yerleştirip, hafifçe başını kemana eğerek, dudaklarında acı bir tebessümle o
ana kadar duyulmamış o uşşak şarkıya giriş yapıyor;
Gam-zedeyim deva bulmam/Garibim bir yuva kurmam/Kaderimdir
hep çektiren/İnlerim hiç reha bulmam.
Elem beni terk etmiyor/Hiç de fasıla vermiyor/Nihayetsiz bu
takibe/Doğrusu takat yetmiyor.
Ehl-i dilin yoktur kadri/Uğraşma gel Tatyos gayri/Eserin çok
kıymetin yok/Git talihine küs bari.
Tatyos kemanı omuzundan indirdiğinde hiç kimsenin tek bir
kelime edecek hali yoktur. Vasili hıçkıra hıçkıra ağlıyor meyhanede kalanlar da
göz yaşlarını birbirlerine sezdirmeden silmeye çalışıyorlar. Birkaç hafta
içinde İstanbul’da bu şarkıyı ezberlemeyen ne hanende ne de sazende kalıyor.
Tatyos’un naaşı Kadıköy’de bir kilisenin ayin salonuna
getirildiğinde, iki elin parmaklarını geçmeyen kalabalığa ibretle bakan Ahmet
Rasim, daha dün Galata’da Beyoğlu’nda onu dinlemek için yüzlerce kişinin akın
ettiği salonları düşününce, insanların vefasızlığına hayıflanıyor.
Cenazesinde üç bacısı, dul eşi, Ahmet Rasim, kendisiyle
yıllardır çalıştığı iki sazende ve kilisenin uzak köşesinde ağlayan bir
kadından ibaret küçük bir topluluk uğurluyor son yolculuğuna Tatyos’u…
Bu şarkının hikayesini Ahmet Rasim’e vefatından hemen önce
Vasili hasta halinde anlatıyor:
-Tatyos’un Ortaköy’de bir çocukluk aşkı varmış. Kendi
cemaatinden olan kızın ailesi aniden Erivan’a göçünce kavuşamamışlar. Tatyos’da
sonradan şimdiki eşiyle evlendirilmiş. Beraber içtikleri o gece kızın
İstanbul’a döndüğünü ve otuz yıldır evlenmeyip kendisini beklediğini öğrenmiş
Tatyos.
Ahmet Rasim Bey Tatyos’un kilisede yapılan cenaze töreninin
sonunda oturduğu yerden kalkarken kilise sırasına bırakılmış bir zarfı
farkediyor. Zarfın üzerinde ‘Tatyos ile defnedilecektir’ yazmaktadır.
Zarfı otuz yıl önceki çocukluk aşkı olan kadın Ahmet Rasim
Bey’e fark ettirmeden onun yanındaki sıraya koymuştur. Ahmet Rasim zarfı alıp
usulca ceketinin cebine koyar. Zarfın kendi yanına konulmasının bir tesadüf
olamayacağını düşünüp ve zarfın içindekileri okumanın belki de Tatyos’a karşı
ifa edilecek son görev olacağına kanaat getirerek yalnız Ahmet Rasim Bey
tarafından görülen ve yarım saat sonra Tatyos’un naaşı ile toprağa verilen
zarfın içindeki kâğıt da şu dizeler yazılıdır:
Gam-zedesin devan benim/Garip kuşsun yuvan benim/Çektiğimiz
yeter gayri/Kaderimsin inan benim
Takat yetişmez eleme/Bülbül imrenir çileme/Bizim şu kara
sevdamız/Kalsın öteki aleme/
Elbet kadrini bilirim/İste canımı veririm/Küsme talihine
Tatyos/Çok durmam ben de gelirim.
Tarihe karıştı eski sevdalar.
(Alıntıdır.)
ATATÜRK ZEHİRLENDİ Mİ?
Atatürk düşmanları, Atatürk’ün ölümünü alkole bağlarlar, içki içtiği için siroz hastalığına tutulduğunu ve içkiden öldüğünü söylerler.
Amaçları İslam dinine göre içilmemesi gereken alkollü içkiyi Atatürk’ün bağımlılık derecesinde içtiği dedikodusunu yayarak böylece Atatürk düşmanlığının temelini atmaktır.
Dinden geçinenler Atatürk düşmanlığı temelini atmak için O’nun ölümünü bu şekilde işlerlerken diğer yurttaşlar da bilgi eksikliğinden ve bu konunun yeterince işlenmemesinden dolayı, genelde bu şekilde; “Atatürk alkolden ölmüştür” şeklinde bilirler.
Bu nedenle konunun ayrıntılı ele alınması ihtiyacı vardır.
Ölümünden bu yana geçen 86 yıldır sadece dost meclislerinde gündeme gelen ‘Atatürk ölmedi, zehirlendi’ iddialarına ilişkin tarihi belgeleri ele alırsak, 57 yaşında hayatını kaybeden Atatürk’ün doğal yollardan ölmediği, zamanın kudretli yöneticileri ve doktorları tarafından ‘zehirlendiğine’ ilişkin iddialar zaman zaman dillendirilse de bu, sınırlı bir tartışmanın ötesine geçmemiştir.
İlk belge; İçişleri Bakanı Şükrü Kaya’nın 30 Haziran 1938’de, yani Atatürk’ün ölümünden 4,5 ay önce İsmet İnönü’ye gönderdiği yazı.
“Çok kıymetli büyüğüm İsmet İnönü. Cumhurreisimizin hastalığı gün geçtikçe ilerlemekte, çevresinde size karşı bazı tedbirler aldığını duydukça çok üzülmekteyim. Tahsis ettiğimiz doktorun görevini layığı ile yaptığı kanısındayım. Cumhurreisimiz, doktorlardan çok şikâyet etmiş, ‘Beni Türk doktorlarına emanet edin’ demiştir.
Yabancı doktorları uzaklaştırmak istemektedir. Her şey yolunda ve mecrasında seyretmektedir. Sizleri Cumhurreisi olarak görmek arzusu hepimizde hasıl olmuştur. Hürmetle ellerinizden öperim efendim.
Dahiliye Vekili Şükrü Kaya.” (30 Haziran 1938).
İkinci belge ise, Atatürk’ün zehirlendiği tartışmalarının 20 yıl sonra devletin zirvesindeki bazı isimlerin başını ağrıtacak ve ölüm tehditlerine bile sebep olacak şekilde yeniden gündeme geldiğini gösteriyor.
CHP Genel Sekreteri Kasım Gülek, 26 Şubat 1959 tarihindeki yazısında, daha sonra İçişleri Bakanlığı da yapacak olan Hıfzı Oğuz Bekata’yı nazik bir şekilde uyarıyor.
Hıfzı Oğuz Bekata, Kasım Gülek’in ‘nazikçe’ uyarılarına rağmen Atatürk’ün ölümünün arkasındaki sırrı araştırmaya devam etti.
Bekata’nın İçişleri Bakanı olduğu 1962 yılında, CHP Genel Sekreter Yardımcısı Doktor Lebit Yurdoğlu’ndan destek istediği, Yurdoğlu’nun elde ettiği bulguları bir mektupla ilettiği görülüyor.
Doktor Yurdoğlu, Bekata’ya yazdığı yazıda Atatürk’ün kesinlikle öldürüldüğüne dikkat çekiyor. Yurdoğlu tespitlerini şu şekilde sıralıyor:
“Bu konuyu derinlemesine araştırdığımda sorunun sadece geç teşhis olmadığını, teşhisle uyumlu ilaçlar kullanılmadığını tespit ettim… Sıtma tedavisi için kullanılan Kinin ilacının 43 şişe kullanıldığını gördüm. Bu kadar Kinin kullanıldığında karaciğerinde onarılmaz yaralar açacağını her hekim bilir. Bunun sanki bilinçli kullanılmış olduğun izlenimi edindim…
Eppinger, Bergman, Dr. Fissinger, Dr. Neşet Irdelp’in hekimlik görevlerini bilinçli bir şeklide eksik yaptıkları kanısı bende hâkim olmuştur.”
Atatürk’ün hayatı boyunca çekilen binlerce fotoğrafı olmasına rağmen neden alkolik denilen bir insanın masasında ve elinde içki şişesi ve bardağı yoktur? Hatta kız çocuğuyla birlikte çekilmiş ve elinde bir bardak malt içeceği olmasına rağmen “Atatürk kız çocuğuna bira içiriyor” diye iftiralar atılmıştır.
Atatürk, yanlış tedavi uygulandığı için ölmüştür. Atatürk sanıldığı gibi siroz hastası değildi. Atatürk’e sıtma tedavisi yapılmış, aşırı Kinin yüklenmiş ve karaciğeri bu yüzden iflas etmiş, siroza dönüşmüştü. Tedaviyi yapan Doktor Mason locası üstadı doktor Mim Kemal’dir.
Büyük Millet Meclisi’nde Atatürk’ün ölüm raporu gündeme geldiğinde, 1935 yılında kapatılan ancak Meclis’ten tam olarak arındırılamayan Masonlar ortaya bir fikir atarlar:
“Efendim, gençlerimize terbiye olur, onun alkol ve sigaradan öldüğünü duyuralım…” denir ve kabul edilir, tarih kitaplarına da böyle girer…
Atatürk, vatanımızı 11 savaş yaparak, hepsinde de zafer ile ayrılarak düşmanı vatanımızdan kovmuştur. Bize Türkiye Cumhuriyeti’ni armağan etmiştir.
Ne mutlu Atatürk’ü gerçekten anlayan ve anlatanlara!
Aşırı dozda kinin verildiği gibi bu kininin civalı kinin olarak verildiği söylenir.
Kininle verilen cıva zamana yayılarak kademeli olarak zehirlemiştir.
Bulgar Yahudi’si 33 numaralı mason Beneroysan 1948 de Yunan Laikifoni gazetesinde;
Bir masonun itirafları başlığı altında yayınlandı.
Yayınlanan itiraflarında Atatürk'ün mason localarını kapatmasından sonra;
Dünya masonları Moskova'da toplantı halindeyken haberi alıyorlar ve o toplantıda intikam yemini ediliyor.1935 ten itibaren,
Atatürk'e yakınlık kurarak ilk darbeyi sinir sistemine vurarak işe başlıyorlar.
1935 ten 1938’e kadar planlı olarak Atatürk'ün sağlığı üzerinde mason doktorlar vasıtasıyla hain planlarını uygulamaya koyduklarını itiraf ediyor.
Kısacası,
Gazi Mustafa Kemal Atatürk şehit edilmiştir.
Ruhu şad, mekânı cennet olsun Türk'ün son başbuğunun!
(Alıntıdır.)
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)