POP
Trumpet A Go Go - Jamest Last
Aldırma Gönül - Öykü GÜRMAN
Yemin Ettim - Kayahan AÇAR
Padişah - Sibel CAN
Kadınım - Tanju OKAN
Her Yerde Kar Var - Salvatore ADAMO
Yedikule - Yeni Türkü
Fındık Dalları - Yonca EVCİMİK
Gülpembe - Barış MANÇO
Dönence - Barış MANÇO
Kara Sevda - Barış Manço
Sen Benden Gittin Gideli -İlkay AKKAYA
Sil Baştan - Şebnem FERAH
Çok Yorgunum - Cem Karaca
Haydi Abbas - Mustafa KESER
Paşa Gönlüm - Zerrin ÖZER
Ederlezi - Goran BREGOVIC
Bella Ciao - Goran BREGOVIC
Ben Bir Ceviz Ağacıyım - Cem KARACA
Namus Belası - Cem KARACA
Sarı Çizmeli Mehmet Ağa - Barış MANÇO
Gülpembe - Barış MANÇO
Aşk Lâyık Olanda Kalmalı - İlhan ŞEŞEN
Cerrahpaşa - Volkan KONAK
I Know What It Is To Be Young - Orson WELLES
Kemancı - Emel SAYIN
El Condor Pasa - James Last
Tombe la Neige - Adamo
Einsamer Hirte - James Last
Doctor Zhivago
Strangers In The Night - Frank Sinatra
Non, Je Ne Regrette Rien - Edith Piaf
Perhaps Perhaps Perhaps - Doris Day
Love In Portofino - Dalida
Those Were The Days - Mary Hopkin
İspanyol Meyhanesi - Timur SELÇUK
Anlamazdın - Ayla DİKMEN
Quizas, Quizas, Quizas - Andrea BOCELLI
Et Si Tu N'existais Pas - Juliette Binoche - Joe Dassin
Bessame Mucho - Andrea Bocelli
I Will Always Love You - Whitney Houston
Sway - Rita Hayworth
Yaz Dostum - Barış MANÇO
La Boheme - Juliette Binoche - Charles Aznavour
Sessiz Gemi - Hümeyra
Toccata - Paul Mauriat
Happy Children - Osibisa
Amor Mio - Gypsy Kings
Rivers of Babylon - Boney M.
Sarıl Bana - Ajda PEKKAN
Ederlezi - Goran Bregovic
Bella Ciao - Goran Bregovic
Zorba El Griego
Where Do I Begin - Shirley Bassey
Havana - Camila Cabello
Dance Me To The End Of Love - Leonard Cohen
KOLSUZ AGOP
Agop’un babası Kirkor Kotoğyan, 1911 doğumlu. 1915 yılında, yani Anadolu’daki o büyük kaos döneminde henüz dört yaşındayken babasını kaybetmiş. Köyünü basan çeteler köydeki tüm erkekleri öldürmüş. Küçük Kirkor’u annesi, onu madendeki mağaralara kaçırarak kurtarabilmiş. Sonra da bir yakınlarının yanına sığınmışlar. Olaylar yatışıp saldırılar durunca yanmış, yıkılmış, talan edilmiş köylerine dönebilmişler.
Kirkor Bey, 25 yaşındayken Yozgat’ın İğdere Köyü’nde yaşayan Makruhi Hanım’la evlenmiş. Aile 1938’de İstanbul’a gelmiş ve Samatya’ya yerleşmiş. Bir yıl sonra da ilk çocukları Agop, İstanbul Üniversitesi Tıp Fakültesi’nin Cerrahpaşa’daki hastanesinde doğmuş. Dünyaya gözlerini açtığı, ilk görüntüleri, ilk sesleri duyduğu bu hastane ile ömür boyu sürecek kader birliği de böylece başlamış.
Babası Kirkor Bey, inşaatlarda kalfa olarak çalışır, annesi de Samatya yakınlarında bir fabrikada işçilik yaparmış.
Çok yoksullarmış. Küçük Agop, Samatya Sahakyan Ermeni İlkokulu’na başladığı yıl, babası ona bir ceket almış. Bir bahar günü arkadaşlarıyla Samatya sahilinden denize girip çıkmış ve bir bakmış ki ceketin yerinde yeller esiyor. Anasından bir ton dayak yediği gibi tam üç yıl boyunca da ceketsiz kalmış. ‘Bana yeni bir ceket almaları mümkün değildi. Ekmeği karneyle alıyor, aylarca et ve şeker yüzü görmüyorduk’ diye annesinin köteğine hak veriyor şimdi.
Küçük Agop, daha ilkokuldayken işe başlamış. Mezun olduğu yıl bir gümüş atölyesinde çalışıyormuş. Sıcak, çok sıcak bir yaz günü, gümüş kalıpları plaka haline getirmek için kullanılan presin silindiri iş önlüğünün kolunu kapmış. Sonra da elinin tamamı omuzuna kadar presin altında un ufak olmuş. Hastaneye vardığında doktorlar, ‘Bu çocuk yaşamaz’ demiş. Ameliyat olmuş, günlerce komada kalmış ve bir gün gözlerini açıp hayata yeniden merhaba demiş. Kaderin cilvesi bu ya, yine Cerrahpaşa Hastanesi’ndeymiş.
O yaz sonunda kendisini tamamen toparlamış ama çevresindekilerin acıyarak bakması kalbini çok kırıyormuş. Bu yüzden kayıt yaptırdığı halde okula gitmeyeceğini söylemiş babasına. Okula gitmemiş ama aldığı ders kitaplarını her gün muntazaman okuyarak kendine göre bir tedrisat yapmış. Okulsuz geçen bu yıl boyunca hep düşünmüş. O küçük ve artık tek kollu bedeniyle bir meslek sahibi olamayacağına karar vermiş. ‘Okumalıyım, her ne pahasına olursa olsun okumalıyım’ demiş. Ve dönem başlayınca Kumkapı Bezciyan Ortaokulu’nda eğitime geri dönmüş.
Bütün okul hayatı boyunca, yazları ve hafta sonları çalışmaya devam etmiş. Tahtakale’de işportacılık yapmış. Konfeksiyon atölyelerinde ilik makinelerinde çalışmış. Eve katkı olsun diye çalışırken çok sevdiği kız kardeşleri Hripsima ve Maryam’a da küçük hediyeler almayı ihmal etmezmiş.
Ortaokulda başarılı olmuş ama esas zirveyi Galata Getronogan Lisesi’nde yapmış. Her yıl okul birincisi olmuş, takdirlerle dönmüş evine. Agop Bey, hasta Fenerbahçeli. Tam 26 yıldır Fenerbahçe Kulübü üyesi. Basketbolu çok seviyormuş. Ama tek kollu olduğu için oynayamamış. ‘Ben de sahada top koştururum’ demiş ve lisede futbola başlamış. Oynayamazsın demişler, aldırmamış. Çok da güzel oynamış. Ve hatta, o devrin ünlü takımı Samatya Gençler Kulübü’nün kadrosuna girmeyi başarmış.
1957’de İstanbul Üniversitesi Tıp Fakültesi’ni kazanınca doğduğu, yeniden hayata döndüğü Cerrahpaşa Hastanesi’nde bulmuş kendini. Kapısından içeri girdiği ilk gün ‘Bir zamanlar beni kurtardı bu hastane, şimdi nöbet sırası bende’ diye düşünmüş. Bu dönemde lise öğrencilerine özel dersler vererek okul parasını kazanmaya devam etmiş. Ayrıca, Cerrahpaşa’nın futbol takımında oynamayı da ihmal etmemiş.
1963’te okul birincisi olarak doktorluk diplomasını almış. Bir yıl Çapa’nın Deri ve Frengi Hastalıkları Kliniği’nde çalışmış. 1964’te Cerrahpaşa’daki Dermatoloji Kürsüsü’nde asistan olarak göreve başlamış. Uzmanlık tezinin başlığı, ‘İmpetigo Herpetiformis Vak’aları Üzerinde Klinik ve Biyoşimik Araştırmalar.’ Ben başlığından bir şey anlamadım, Agop Hoca açıkladı: ‘Uçukla ilgili çok önemli bir çalışmaydı.’
1967’de uzman olmuş. Cerrahpaşa Tıp Fakültesi’nde başasistan olarak çalışırken üniversite tarafından Ekim 1969’da Almanya’ya gönderilmiş. Dört ayda Almanca’yı öğrenmiş. Hamburg Saar Üniversitesi Dermatoloji Kliniği’nde ünlü dermatolog Prof. Dr. Nödl’ün yanında çalışmaya başlamış. Ayrıca aynı üniversitenin alerji ve histoloji bölümlerinde çalışmış. Kliniklerde gösterdiği başarıdan dolayı, Alman Üniversite Kurulu’nun talebiyle okulda kalma süresi bir yıl daha uzatılmış.
Dr. Kotoğyan, 1952’de geçirdiği kazadan önce çoğu kişi gibi sağ elini kullanırmış. Onu kaybedince sol eliyle iş görebilmek için çok çalışmış. En büyük zorluğu da üniversitedeyken çekmiş. Tek eliyle tüplerden şırıngaya ilaç çekmeyi, bu ilacı hastaya enjekte etmeyi öğrenmek için geceleri hastanede nöbete kalmış, evde portakallara su şırınga edermiş. Dikiş atmayı öğrenmek için ise, evde ne kadar sökük ve yırtık varsa dikermiş. İki yıl içinde tüm bu işleri kimseden yardım almadan tek başına yapıyor hale gelmiş.
1972’de Cerrahpaşa Tıp Fakültesi’ne geri döndükten bir yıl sonra doçentlik sınavını başarıyla vermiş. 1979’da ise, ‘Akne Vulgaris Vak’alarında İmmunolojik Araştırmalar’ başlıklı teziyle profesör kadrosuna atanmış. Almanca’dan sonra yine kendi çabasıyla, Fransızca ve İngilizce öğrenmiş. Dünyanın birçok ülkesinde dersler, konferanslar vermiş, nam salmış. Özellikle son iki yılda dışarıdan gelen hasta sayısında büyük bir artış olmuş. Uluslararası tıp dergilerinde yayımlanan makalelerinin sayısı 300’ü aşmış, cilt hastalıkları üzerine iki kitap yazmış.
Suzan Hanım’la 1975’te evlenmiş. Üniversiteden emekli olduğu 21 Kasım 2004 günü yaptığı konuşmada ‘İki kişiye teşekkür etmiyorum: Biri beni bu yolun başına kadar getiren anam, diğeri beni şu kürsüye kadar çıkaran eşim Suzan. Teşekkür etmiyorum değil, aslında edemiyorum. Çünkü onlara her şeyimi borçluyum’ demişti.
Birçok ülkenin üniversitesinden teklif almış: Almanya, Fransa, Kanada, Amerika… ‘Burada kal, kürsünün başına geç’ demişler. O, bunların hepsini elinin tersiyle geri çevirmiş. ‘Ermeni olduğun için dedeni, fukara olduğun için kolunu kaybettiğin o ülkede ne işin var’ demişler, gülmüş geçmiş. Peki ne düşünmüş? ‘Evet doğrudur: Ülkemde çok acı çektim. Sefaletin dibinde yaşadım. Doğrudur: Dedemi, çocukluğumu, kolumu kaybettim. Ama yolumu kaybetmedim. Bu ülkede yaşayan milyonlarca insandan hiçbir zaman farklı olmadığımı düşündüm. Bu topraklarda yaşayan tüm insanları kardeşim olarak benimsedim. Bir ülkeyi sevmek demek, bu topraklarda geçirdiğin güzel ve iyi günleri sevmek demek değildir. İyi günde ve kötü günde burada olmak, vatanın yanında kalmak demektir yurt sevgisi. Boş başak dik, dolu başak ise eğiktir, derler. Ben hep eğik gezdim şu dünyada. Kibirden nefret ettim. Boş başaklar gibi diklenmedim, caka satmadım, her şeyi biliyorum demedim. Burnumun dikine gitmedim, bilginin ve bilimin ipine sarıldım. İşimi şansa bırakmadım. Çünkü, çok çalıştım ve boşluk bırakmadım.’
Bu efsane doktor üniversiteye veda ederken şöyle diyordu: ‘32 yılını öğretim üyesi olarak geçirdiğim, 41 yıl üç ay süren üniversitedeki görevim fiilen sona ermiş bulunuyor. İnsanın hissetttiklerini anlatabilmesi oldukça güç. Ayrılık günü gelip çattığında hiç tanımadığınız bir boşluk hissine kapılıyorsunuz. İlk olarak geçmişin yoğunluğu içerisinde hiç gerçekleşmemiş olan bir şey gerçekleşiyor: Annesinin kuzusu Agop, gümüşçüde çalışan Agop, futbolcu, asistan, Almanya’da görev yapan, doçentlik sınavındaki Agop, ilk dersini veren, profesör olan Agop kafa kafaya verip ‘Şimdi ne olacak’ diyorlar. Neden sonra aynı toplantıya emekli Agop gelip de, ‘Hey geçmişin kimlikleri; utanmasanız Agop öldü diyeceksiniz. Şimdi, en büyüğünüz olarak ben, işte buradayım’ diyene kadar…’
Neyse ki Agop Bey tecrübeleriyle şifa dağıtmaya veda etmedi. Osmanbey’deki mimar oğlunun tasarladığı yeni kliniğinde, yine içten, yine mütevazı, çalışmayı sürdürüyordu.
Ta ki rahatsızlanıp, doğduğu, kolu koptuktan sonra dünyaya yeniden tutunduğu Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Hastanesi'ne kaldırılıncaya kadar…
Ümitliyiz ki, yetiştirdiği değerli öğrencileri onu üçüncü kez sağlığına kavuşturacaklar…Maalesef 13 Şubat 2018 de vefat etti.
İŞTE KOLSUZ AGOP BU....
OLUMSUZLUKLAR DA PES ETMEYEN BİRİ....
YOKLUKTA VAR OLMAYI BAŞARAN BİRİ...
BU ÜLKEYİ, BU İNSANLARI SEVEN BİRİ...
BU TOPRAKLARDA YETİŞEN BİZDEN BİRİ...
BİNLERCE HASTAYA ŞİFA VEREN, BİR O KADAR ÖĞRENCİ YETİŞTİREN BİRİ...
GURUR DUYDUĞUMUZ AMA ÇOĞUMUZUN BİLMEDİĞİ BİRİ....
***
Prof. Dr. Agop bey ile tanışmıştım. "Barış" isimli anı-öykü kitabımda da kendisine bir öykümde yer verdim. İyi kalpli hocayı saygıyla anıyorum.
DELİCE
Hep merak eder dururum. Edirne ilçelerinde, sahil boyunda, Saros
Körfezi’nde neden zeytinlikler yok diye. Her yer çam ağacı! İlaç için bile bir
zeytin ağacı yok. (Bugünlerde bazı meraklı yurtseverler çeşitli bölgelerde
zeytin ağacı dikmeye başladı. Hatta bir yatırımcımızın Yeniköy mahallesinde
epey zeytin ağacı dikeceğini de duydum.) Hemen komşu ülke Yunanistan’da Enez
ilçesi bitimi olan yerleşim bölgelerinde başlayan zeytinlikleri neredeyse
Selanik’e kadar görebilirsiniz.
Peki Edirne’ye komşu olan Çanakkale ve Yunanistan’da olan
zeytinlikler neden bizim bu bölgemizde yok. Tesadüfen bir araştırmacımızın bir
yazısını gördüm ve sizinle paylaşmayı uygun gördüm.
Hadi birlikte neden “Delice” ağaçlarının neden sökülüp
satıldığını, “Delice” ağacının neye yaradığını okuyalım…
“1951-1952 yıllarında İspanya Hükümeti, Türkiye’den çok
yüksek miktarda odun kömürü satın almak istiyor.
O güne kadar İspanya’ya yapılan ihracat kalemleri arasında
yer almayan bu talebin bir de özel şartı vardı:
Kömürler İskenderun’dan Saroz Körfezi’ne kadar Akdeniz ve
Ege sahillerinde doğada kendiliğinden yetişen "delice" ağacından elde
edilmesi isteniyordu!
İstek dönemin Hükümeti tarafından yüksek getirisinden
sevinçle karşılanıyor, ülkemizde bol miktarda bulunan delice kömürü ihraç
edilmeye başlanıyordu.
Görgü tanıklarının anlattıklarına göre, limanların üzeri
gemi yüklemeleri sebebiyle kara bir bulut ile kaplanıyor göz gözü görmüyordu!
O yıllarda Ankara’da görev yapan ABD Ticaret Ataşesi,
dönemin Dışişleri Bakanı’na ihraç edilen kömürün İspanya tarafından nasıl
değerlendirildiği ya da nerelerde kullanıldığını araştırıp araştırmadıklarını
soruyor.
Aldığı cevap, getirisinin önemli olduğu, nerede
kullanıldığının Türkiye’yi ilgilendirmediği şeklinde oluyor. Bunun üzerine
ataşe konuyu kendisi araştırıyor ve otoyollarda dolgu malzemesi olarak
kullanıldığı bilgisine ulaşıyor. Bununla yetinmeyip ABD’de tanıdığı
mühendislerden bilgi alıyor ve otoyolda kömür dolgunun bir yararı olmadığını
öğreniyor.
Öğrendiklerini Bakan’a iletiyor, Türkiye’nin rahatsız
olmadığını, gelirden dolayı memnun olduklarını söylüyor, konu kapanıyor...
“Delice ağacının zeytin aşılamak için en uygun ağaç olduğunu
bilenler Türkiye’ye oyun oynamışlardı.”
Sonuç olarak İspanya dünyanın en büyük zeytinyağı
ihracatçısıdır ve ne tesadüf ki aynı yıllarda Türkiye margarinle tanışmıştır.
*** NOT: Aşılanmamış zeytin ağacına "DELİCE"
denir. * **
Marshall yardımlarıyla Ege ve Akdeniz bölgemizdeki
milyonlarca zeytin ağacımız kökünden sökülerek gemilerle Avrupa'ya götürüldü.
ABD bize bu ağaçların yerine milyonlarca kavak ve çam(çıra)
fidanı verdi.
Kavak ağacı memlekette alerjik hastalıklar başlattı.
Çam ağacı ise bildiğimiz yağlı çıra idi. Dağlarımıza
ovalarımıza her yere diktik.
Oksijenden başka hiçbir işe yaramayan bu ağaç, ülkemizin
dağına bayırına dikilen saatli bomba oldular.
Bu ağaçlar yandığı zaman kozalakları patlayarak yanar halde
200 metre uzağa fırlamakta oradaki çam ağaçlarını da tutuşturmaktadır.
Bugüne kadar kimi gördüysem yetkili yetkisiz, beyinli
beyinsiz herkese anlattım.
"ABD’liler bizim ormanlarımızı çam (ÇIRA) ağaçlarıyla
dolduruyor, bir kibrit çakmasıyla 100 savaş uçağının verdiği zararı veriyorlar.
Şimdi soruyorum size devletimiz bu çam ağaçlarının yerine
zeytin, ceviz, badem, incir, sakız ağacı dikse hem bu ağaçlar kolay kolay
yanmaz hem de köylümüze bir gelir olur.
Hala çam dikiyoruz bıkıp usanmadan.”
Sevgili okurlarım ; bende yazıyı okuduğumda sizin gibi
hayrete düştüm. Üç-beş kuruş kazanacağız diye araştırmadan kestiğimiz ‘delice’
ağaçları sayesinde margarin ile tanıştık. Oysa bu bölgemizde toprağa ne eksek Allah
bize fazlasıyla veriyordu. Hatalar yapılmasa yerli tohumdan ithal tohuma,
delice ağacından çama, zeytinyağından margarine geçer miydik hiç.
(Alıntıdır.)
Kaydol:
Yorumlar (Atom)